23.3.07

004 - E chamei ás portas do Ceo




Eu estaba nun pequeño pobo, próximo á única cidade da costa norte que mira ao sur, intentando facer unha fotografía ao cáliz dunha pequena e sinxela, pero fermosa flor, cando un escintileo luminoso distraeu a miña atención. Separei a cámara da miña cara e miré coidadosamente ao seu obxectivo. Estaba limpo.

Mirei ao sol, e non percibín nada diferente a calquera outro día. Renovei o intento, captar un momento máxico nese cáliz, e de novo volvín percibir un escintileo, esta vez algo máis acusado. Deixei a cámara e mirei cara ao Sol. Nada, non había nada.

Ao intentar coller a cámara de novo, cousa que xa non cheguei a facer, notei unha certa luminosidade polo rabiño do ollo. Virei a cabeza e o escintileo estaba alí, sobrevoando o macizo de flores, a uns dous metros de altura. A miña cara volveuse pálida.
Eu non son creyente. Non creo en nada... ou case nada. De crer en algo eu dixese que era un anxo, ou ánxela dado que non percibía atributos diferenciadores.

Claramente notei que me dicía, cun encantador sorriso, sen que se observase movemento algún nos seus delgados beizos, vaite, busca e atoparás.

Quedeime anonadado. Iso non me podía estar pasando a min. ¿a dónde tiña que ir? ¿Que tiña que buscar? ¿Qué ía atopar? Ademáis, ¿Quen era ese ser? ¿Tería que darlle carta de natureza e afirmar a súa existencia?

E non puiden facer máis ese día. Realmente, si puiden. Pasei todo o día pensando no que me sucedeu. A min. Un escéptico, un agnóstico recalcitrante.

Chamei. Sí, chamei. Chamei ás portas do ceo, sabendo que non existe un ceo, como moito, un inferno aquí na terra salpicado por instantes de paraíso.

E abriuse unha porta. Alí, co seu sorriso encantador, alí estaba. Repetiume, vaite, busca e atoparás. E tiven unha vaga visión. Eu vinme, por un momento, na Lúa, ou Marte, quizais algo así.


Á mañá seguinte saín con destino a Lanzarote, non sei por que, e unha vez alí, cheirei todas e cada unha das pedras de lava volcánica, seguindo un rastro de non sé que. Entrei no interior da terra, bañeime na calor do volcán ata desfacerme polos poros da miña pel...

Regresei coa estraña sensación de que esa experiencia era gratificante. Nada máis.
Chamei de novo ás portas do ceo. Non fixo falta que chamase, estaba esperándome ás portas. Repetiume, vaite, busca e atoparás. E de novo unha vaga visión. Estaba baixo o mar, espido. Acompañábame moita xenté moi diferente a min.

E a mañá seguinte, sen saber por que razón, estaba voando cara a Toba, Xapón, onde ao cegar esperábame, sen saber porque, unha comitiva de diminutas mulleres que me levaron a unha bahía. Mergullámonos nas súas augas onde me ensinaron, e rápidamente aprendín, a técnica do mergullo a pulmón libre.

Eran unhas expertas, elas naceran extraendo as mellores perlas do leito mariño, e dicíanme que alí lles atoparía a morte algún día. Eran felices e sorrían todo o tempo. Eu correspondíalles do mellor xeito que sabía facer.

Dixéronme adeus. Que xa sabía todo o que tiña que saber, e que buscase onde ninguén buscaría antes.
Chamei ás portas do ceo. Esta vez non estaba ninguénpara recibirme. Un cartel de plateado cor dicía: Norte – Illa – Moi Frío – Abaixo.

Non tiña sentido para min. Só norte era unha indicación.
Decidín deixar ao destino. Púxenme na estrada e parei ao primeiro coche. Ía en dirección norte. E pasaron os días, por un estraño azar, todos os coches que paraba ían en dirección norte. E deste xeito cheguei a unha costa que tiña enfronte unha pequena illa.Despois souben que era de pouco máis de 30 quilómetros cadrados.

Na praia notei un auga xelada. Certamente, pensei, estou no Mar do Norte, non pode estar a auga doutra forma. Con todo, as indicacións das portas do ceo comezaban a ter coherencia.

Acordeime das miñas amigas xaponesas, espinme e lanceime ao auga. Mergulleime incansablemente nunhas augas extrañamente cristalinas. Só estaba eu. Ningún deses peixes de cores. Nada de arrecifes de coral, nada de nada. Soamente area branca e fina.

Non sei canto tempo pasou pero ao final distinguino claramente. Un escintileo. Quizá o mesmo que notara cando estaba fotografando aquel cáliz.

Agradecín profundamente ás miñas mestras xaponesas a arte do mergullo a pulmón libre. Alí estaba eu, aguantando sen esforzo todo o tempo do mundo, ollando... A máis fermosa perla que xamais poida ser imaxinada.

¿Cómo imaxinar unha perla así nesas frías augas?
Perdín a noción do tempo. Eu só tiña ollos para aquela perla.

A visión da perla cambiou a miña vida. O mundo cambiou de cor. As miñas flores fixéronse máis belas, as montañas... máis altas, a música... máis armoniosa, a comida de cada día máis deliciosa... Todo era un goce para os sentidos.

Morría lentamente. Día a día baixaba a ollar a perla. A miña perla. Xamais se me ocorreu a idea de sacala de alí. Ese era o seu lugar.

Aos poucos, o mar encheuse de peixes de cores. Xurdiu o coral. As augas fixéronse máis cálidas. Xa non necesitaba subir a tomar aire. A miña pel encargábase de respirar por min. Só necesitaba vela. Saber que estaba alí. Era suficiente.

Un día, sen saber porque, a auga tornouse escura, moi escura. Sucedeu de súpeto. Nunca puiden coñecer as causas... pero si os efectos. Xa non había corales e peixes de cores. Xa non podía aguantar dentro daquel inferno, o osíxeno resultábame insuficiente. Se intentaba baixar a buscar unha causa, aceleraba a miña morte. E morría lentamente.

Xa case morto, recordo. Recordo que unha vez tiven, sen ter, a perla máis fermosa do mundo. Agora, para fixar o recordo, miro o cadro de Vermeer, a Moza da Perla, e acompaño a visión con música de Lisa Gerrad, exactamente, Whale Riders, mentres eu morro lentamente.



P. D. Dedicado á Perla

Sí, a foto do cáliz fíxena.


(Quero agradecer á miña amiga AiYiYi a traducción deste texto, o meu primero artigo nesta lingua que eu debería coñecer)



*

Y llamé a las puertas del cielo - WAST / OVNM / INT 070321
@444-FB-Estambres de Feijoa 2120-R

*
P.D. Dedicado a La Perla
Sí, la foto del cáliz la hice.


Puedes encontrar esta historia traducida al: inglés, gallego, francés, chino y árabe aquí
¡Es un capricho!

6 comentarios:

  1. Graciñas.
    E o da lingua... xa sabes, todo é propoñerse unha fita.

    ResponderEliminar
  2. Realmente non sei se me gusta mais en galego que en castelan. Asi ten o seu aquel...

    ;)

    ResponderEliminar
  3. Boas tardes, ÑOCO

    Veño practicar o galego a tua casa, aínda que pode que chores. Eu non son moi boa falando galego, pero aínda son peor, escribindo.

    Será mellor, que poña música a túa fermosa lenda
    A lenda de PAIKEA, de Lisa Gerrad

    Moitas gracias, pola túa invitación.

    Moitos bicos, ÑOCO

    ResponderEliminar
  4. Quisen dicir...LISA GERRARD...sorry. ;-)

    ResponderEliminar
  5. un relato feiticeiro...
    grazas por amosarmo.
    (a traducción está moi ben feita, e máis se dis que a túa amiga non é galega)
    somentes atopei un i grego por aí, que a grafía galega non o tén. nada, nada, cousiñas de nada que se nos escapan a todos, a influencia do castelán e tan forte, e tendo os dous idiomas unha estructura tan parecida, é fácil trabucarse, sobre todo na escrita. eu teño moitísimas faltas de ortografía en galego, porque na escola ensináronme en castelán, e hai cousas que me custa escribir en galego como "aí" en vez de ahí ou varrer (barrer en castelán ("avogado", "marabilla", "voda" etc. non son faltas é que se escriben así en galego...)
    ¿e por qué dis que tí deberías coñecer a língua? ¿es galego? ¿ou pasaches tempo en galicia? son preguntona, eh :-)

    ResponderEliminar
  6. Sexa en castelán ou en galego, a historia engancha. Como apunta Zeltia, un relato feiticeiro...

    Saudiños

    ResponderEliminar